Admin

Others

Il Giardino Armonico

Singer

Soprano

Anett Fritsch

Beauty

Julia Lezhneva

Piacere

Contralto

Lucile Richardot

Deceit

Tenor

Krystian Krzeszowiak

Time

Conductor

Giovanni Antonini

National Forum of Music

International Festival Wratislavia Cantans

Triumph of Time

Wrocław

Poland

NFM (Narodowe Forum Muzyki)

Sala Główna

The Triumph of Time

Public

Private

The Triumph of Time and Truth

Joshua Dos

Approved

Trudno o lepszy przykład adaptacji w obcym kraju niż ten Georga Friedricha Händla – niemieckiego artysty, który po przybyciu do Londynu stał się angielskim kompozytorem narodowym. Przed przyjazdem na Wyspy, podczas swojego trzyletniego pobytu we Włoszech, młody Niemiec jeszcze większy rozgłos niż jako kompozytor zyskał jako wirtuoz. Kiedy podczas balu maskowego w Wenecji incognito usiadł przy klawesynie, dla samego Domenica Scarlattiego od razu było jasne, że „albo to ten słynny Sas, albo sam diabeł”. Sława Händla była tak wielka, że kiedy na początku 1707 roku przybył do Rzymu, z marszu dał recital organowy w słynnej bazylice na Lateranie.

Koncert w Bazylice św. Jana musiał odbyć się za zgodą kardynała Benedetta Pamphiljego – jej ówczesnego archiprezbitera. Recital Händla w tej świątyni mógł być zresztą pomysłem samego Pamphiljego, cieszącego się opinią miłośnika sztuki – kolekcjonera i mecenasa, członka Akademii Arkadia. Wiadomo, że talent dwudziestojednoletniego wtedy kompozytora duchownego fascynował. Twierdził, że znajomość z Niemcem dała mu zastrzyk sił i odrodzenie poetyckiego talentu. W jednym z tekstów, o których umuzycznienie poprosił Händla, pisał, że słodkie tony Orfeusza mogą poruszyć skały, ale nie mogą sprawić, by zaczęły śpiewać. Przybysz z Hamburga, wymieniony z nazwiska w tytule utworu kardynała, miał już taką mocą dysponować.

Najważniejszym owocem współpracy Händla z duchownym był moralitet Il trionfo del Tempo e del Disinganno. Alegoryczna akcja oratorium przedstawia wybór między zmysłowymi przyjemnościami oddanymi poprzez ich personifikację w postaci Piacere (Przyjemność) a cnotami etycznymi, reprezentowanymi przez Tempo (Czas) i Disinganno (Rozczarowanie). Bohaterka postawiona przed tym dylematem to Bellezza (Piękno). W dziele na pozór abstrakcyjnym, inspirowanym Triumfami Petrarki, Pamphilj również znalazł miejsce na przywołanie postaci swojego protegowanego. W pałacu Piacere pojawia się bowiem „wdzięczny młodzieniec” o uskrzydlonych dłoniach, który wzbudza zachwyt swoją grą na organach. Nie ulega żadnej wątpliwości, że purpuratowi chodziło w tym miejscu o samego Händla. Życzliwość Pamphiljego być może graniczyła już nawet z zadurzeniem. Wiemy jednak, że artysta jego fascynacji nie odwzajemniał. Charles Jennens, autor libretta Mesjasza, wspominał, że po latach kompozytor niezbyt pochlebnie wyrażał się o swoim włoskim mecenasie. „Dlaczego «dureń»? Bo napisał oratorium? Mnie też mógłbyś nazywać durniem z tego samego powodu” – pytał go Jennens. „I nazywałbym, gdybyś się do mnie tak umizgiwał” – odpowiedział wówczas kompozytor.

polski

It is hard to find a better example of assimilation in a foreign country than that of George Frideric Handel - a German artist who, after arriving in London, became England’s beloved national composer. Before coming to the British Isles, during his three-year stay in Italy, the young German gained even greater fame as a virtuoso than as a composer. When he sat down at the harpsichord incognito during a masked ball in Venice, it was immediately clear to Domenico Scarlatti himself that "it was either the famous Saxon or the devil himself." Handel's fame was so famous that when he arrived in Rome at the beginning of 1707, he gave an organ recital in the famous Lateran basilica.

The concert in the Basilica of St John had to take place with the consent of Cardinal Benedetto Pamphili – its archpriest at that time. Handel’s recital in this church could have been the idea of Pamphili, a renowned art lover, collector and patron, member of the Arcadia Academy. It is known that the talent of the then twenty-one-year-old composer fascinated the cardinal. He claimed that his acquaintance with the German virtuoso gave him an injection of strength and a revival of his poetic talent. In one of the texts that he asked Handel to set to music, he wrote that the sweet tones of Orpheus could move the rocks but could not make them sing. The visitor from Hamburg, mentioned by name in the title of the cardinal’s work, already had such power.

The most important fruit of Handel's collaboration with the cardinal was Il trionfo del Tempo e del Disinganno. The allegorical action of the oratorio presents the choice between sensual pleasures, represented by their personification in the form of Piacere (Pleasure), and ethical virtues, represented by Tempo (Time) and Disinganno (Disappointment). The heroine faced with this dilemma is Bellezza (Beauty). In this abstract work, inspired by Petrarch’s Triumphs, Pamphili found room to evoke the figure of his protégé. A "graceful young man" with winged hands appears in the Piacere palace and arouses admiration with his organ playing. There is no doubt that the prelate was referring here to Handel. Pamphili's kindness bordered on infatuation. However, we know that the artist did not reciprocate his fascination. Charles Jennens, author of the libretto of The Messiah, recalled that years later the composer spoke less favorably of his Italian patron. “Why 'dumbass'? Because he wrote an oratorio? You could call me an idiot for the same reason," Jennens asked him. "And I would if you were courting me like that," the composer replied.

English

Triumph of Time by Händel, De (2024/2024), Director musical Giovanni Antonini, NFM (Narodowe Forum Muzyki), Wrocław, Poland

Crèdits de representació (Repartiment i equipatge )

Repartiment

Conjunt

Coproductor

Programa, Sobre i Resum

Fotografies

Per llegir més

Dates i llocs d'actuació

Llocs